اشعار

مُـحـمّـد  را نـكـو هـمـسر خدیجه            عـزیـز قـلـب پـیـغـمـبـر خـدیـجه‏

یقین باشد، پس از زهرا و زینب            بـود از هـر زنـى بـرتـر، خدیجه‏

پــنــاه امــتــى بــود و نـــبــى را            به روز بى كـسى، یـاور، خدیجه‏

گهى غمخـوار، او هنگـام سختى            صـفـا بخـش دل شـوهـر، خدیجه‏

گـهـى بـا خـنـدۀ نـوش آفــریـنـش            سـرور قـلـب آن سرور، خـدیجه‏

میان دلبـران، هـمتاى او كیست؟            دل «لـولاك» را دلـبـر، خـدیجـه‏

زنى چون حوریان، مجذوب شوهر            هـمـه آسایـش هـمـسـر، خـدیـجـه‏

وجـود « رحـمـة لـلـعـالـمـیـن» را            پـرستـار و نـوازشـگـر، خـدیجـه‏

گرفـتـه با ادب، چون هـالـۀ نـور            چـراغ وحـى را در بر، خـدیـجه‏

به طوفان بلا، چون كوه، محـكم‏            به كـشـتى امـان، لـنـگـر خـدیجه‏

مبارز محرمى، همراز و نستـوه‏            شـكـوه غـم، ز پا تا سر، خـدیجه‏

توان بخش صفـوف مـؤمنان بود            به تـنهایى چو یك لشكـر، خدیجه‏

چو مى ‏شد سنـگـبـاران خـانـۀ او            به پیش مصطفى سنگـر، خدیجه‏

بـه شـام تـار خـورشـیـد نــبــوّت‏            بود مهـتـاب روشنـگـر، خـدیجـه‏

وفا و عشق و عفّت، زینت اوست            ندارد غـیر ازین زیـور، خـدیجه‏

چه خوش «اللَّه اكبر» گفت و بگذشت‏            ز جان و مال و سیم و زر، خدیجه‏

همین وارستگى، شایـستۀ اوست‏            چو زهرا  را بود مـادر، خدیجه‏

كـشـد بــار عــطــاى آســمــانــى‏            چو بـاشـد مـادر كـوثـر، خدیجـه‏

چه كوثر، آن كه یكتا همچو طاهاست‏            صدف شد بر چنین گوهر، خدیجه‏

ز نامـش مـادران برخود بـبـالـند            كه دارد یك چـنین دختر، خدیجه‏

چه خوش باشد غلام خود بخواند            حسان را در صف محشر، خدیجه‏

بِین مـادرها مـقـام بـرتـری دارد خـدیجه          زانکه چون زهرای اطهر، دختری دارد خدیجه

جای دارد گر کند فخـریه بر زنهای دنیا          چونکه مانند محمد شوهری دارد خدیجه

از زنان انبـیاء در شوکت و جـاه جلالت          روز محشر هم مقام بهتری دارد خدیجه

اولین بانوی اسلام است او کز لطف یزدان          زیب دامان حیا خوش گوهری دارد خدیجه

داده درس حق پرستی را عجب برخلق عالم          بر سر از عفت مبارک افسری دارد خدیجه

غـم ندارد گر ندارد روز تنهایی انـیـسی          در رحم خود مونس نیکوتری دارد خدیجه

گر گذشت از مکنت دنیا ندارد غصه زیرا          همچو پیغمبر به دنیا همسری دارد خدیجه

غیر راه حق نپوید غیر حرف حق نگوید         همچو ختم الانبیا چون رهبری دارد خدیجه

چشم خسرو و روز محشر هست برلطف وعطایش         چونکه جود بی حساب و وافری دارد خدیجه

خـدا پـیـداست در آیینۀ چشمان دلبـندش           زنی که نیست جزاحمد کسی درحد پیوندش

به آن بالانـشینی باید ام المومنـین گویی           که جز زهرا نباشد در دوعالم مثل و مانندش

چنان با بندگی هایش دل از ذات خدا برده           که قبل از وحی می آید سلامش از خداوندش

مقامش نیست در حد تصور آن بزرگی که           گرفـته آبرو معصومیت از بند روبندش

برای شرح اوج او چه گویم بهتر از اینکه           پیمبر همسر او باشد و زهراست فرزندش

کسی که سرگذارد پیش پای مادری چون او           روا باشد اگر گویم بهشت است آرزومندش

ندیده بعد اویک روزخوش احمد دراین دنیا           تمام سال می بارد بهار از دود اسفندش